Nadpis obrazu objaśnia zupełnie jego przedmiot. Opat ubrany w habicie Cysterskim czarnym odznacza się tylko rękawiczkami i pastorałem, to jest znakami przywiązanemi do infuły opaciej. Oprócz pastorału trzyma w ręku czarne wielkie obuwie kobiece. Przed nim klęczy Śta Jadwiga z podobnemże dawnym obuwiem na ręku, dowodząc posłuszeństwa, że darowane sobie obuwie nosi. Za księżną dwie niewiasty jej orszaku, jak widać między sobą przyjaciółki, z których jedna ręką na opata wskazuje. Ta ostatnia zdaje się być nie wtajemniczoną w cielesne swej pani umartwienia, a przynajmniej nie bardzo im przychylną, i robi jakieś uwagi, w których ją czule powstrzymuje przyjaciółka.
Tak na tym jak na poprzednim obrazie widzimy rodzaj obuwia, jakiego w owym czasie używały damy. Są to ciżmy, w kształcie długich i miękkich, ale grubszą zapewne podeszwą opatrzonych pończoch, które osobnemi podwiązkami na nodze utwierdzać musiano, przy nich bowiem nie widać żadnych ku temu służących sznurków.
Opat ma na sobie czarną suknią. Wprawdzie Cystersi w obrębie murów klasztornych używają białego ubrania, ale wychodząc z klasztoru czarne na wierzch kładą. To nam tłumaczy także, dla czego zakonnice Trzebnickie także Cysterki tak na obrazach 4, 12, 16 i 18 jak i na kilku następnych raz w białych, drugi raz w czarnych togach są malowane.
Podobne zupełnie jest przedstawienie tego obrazu i w Hornigowskim rękopisie, nie wyłączając nawet ubiorów. Różnica zachodzi tylko w nieco ozdobniejszej sofie, na której siedzi opat Gunter. Malarz Bernardyńskiego tryptyku wystawił księżnę ze złożonemi na piersiach rękoma, w czem się od innych wyróżnił. Drzeworyt zaś drukowanej legendy w tem jest od poprzednich obrazów odmienny, że całe zdarzenie nie na otwartem powietrzu, ale wśród murów klasztornych przedstawia.